Spotkanie poprowadził ks. Robert Patro, a duchową opiekę nad uczestnikami sprawował ks. Stanisław Podfigórny, dyrektor Caritas Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej. Do Rokitna przyjechało ponad 100 wolontariuszy z 27 Parafialnych Zespołów Caritas.
Podczas nauk rekolekcyjnych ks. Robert przypominał o Dobrej Nowinie – o tym, że wszystko przemija, ale słowo Boga pozostaje niezmienne. W centrum rozważania postawił Bożą miłość: miłość, która wyprzedza naszą, która nie stawia granic i która nigdy nie przekreśla człowieka. Podkreślał, że Bóg wierzy w każdego z nas, a prawdziwą przemianę świata powinniśmy zaczynać od siebie – z heroiczną cierpliwością wobec własnych słabości.
Rekolekcjonista mówił, że jesteśmy tak zwyczajni, iż aż nadzwyczajni – i tak nadzwyczajni, że zwyczajni. Wiele dzieł, które realizujemy w Caritas, właśnie w swojej codzienności staje się cichym, lecz niezwykłym świadectwem miłości. Przypomniał, że w zbawieniu człowieka Chrystusowi potrzebny jest człowiek — ten, który staje się przedłużeniem Jego rąk, ust i spojrzenia. Wskazywał także na ogromną wartość wspólnoty oraz na znaczenie relacji, bo „najważniejsze w spotkaniu jest… spotkanie”.
W pracy grupowej uczestnicy odpowiadali na pytanie: „Jak przez naszą posługę Bóg odbudowuje w ludziach nadzieję?” To doświadczenie wzajemnego słuchania i dzielenia się umocniło poczucie wspólnoty oraz wdzięczność za łaskę bycia częścią Caritas.
Po raz kolejny przypomniano nam, że człowiek przychodzący do Caritas – zmagający się z biedą, słabością czy nałogiem – musi w nas doświadczyć Kościoła. Ma odkryć, że jest ważny, że jego trud nas nie gorszy, lecz zaprasza do wyciągnięcia dłoni Jezusa ku najmniejszym.
Drugiego dnia rekolekcji odwiedził nas bp Tadeusz Lityński, który przewodniczył Mszy Świętej. W swoim słowie podkreślił, że siła naszych małych wspólnot tkwi nie tylko w pomocy materialnej, ale przede wszystkim w niesieniu życia i nadziei tym, których otaczamy opieką. Biskup wyraził także szczerą wdzięczność wolontariuszom za ich codzienną posługę, zaangażowanie i otwarte serca.
Dziękujemy wolontariuszom za tak liczne przybycie,
a pracownikom Sanktuarium – za życzliwe przyjęcie i troskę o naszą wspólnotę.
